سر نوشت : لطفا دوستانی که رمان قیدار را نخوانده اند ، مطالعه ی مطلب زیر را به بعد از مطالعه ی داستان موکول کنند.


سلام آقا رضای امیر خانی!

بعد از خواندن داستان سیستان  ، با خودم وعده کرده بودم که چیزکی برایتان بنویسم. مشغله ها ، چنان به بازی ام گرفتند که اصلا یادم رفت چنین کتابی خوانده ام.

آخرین بار که یادم افتاد ، زمانی بود که قنوت گرفته بودم و چشمم در زاویه ای بود همراستای کتابخانه و کتاب تو (داستان سیستان). 

این قضیه گذشت تا خبر کتاب جدیدت ( قیدار  ) ، بی تابم کرد. و با اینکه از خودت دانسته بودم که نباید از نمایشگاه ِ کتاب ، کتاب خرید ( در نفحات نفت  گفته بودی ) ، اما شهوت ِ خواندن ِ نوشته هایت ، مرا به سمت مصلای تهران برد.

بی اینکه غرفه های ِ در مسیر را نگاهی کنم ، مستقیم آمدم تا غرفه ی نشر افق که شکر خدا ، صف ِ فروش خواهران و برادران را از هم جدا کرده بودند . و این ، همه از ترس ِ ایجاد تراکم ِ علاقه مندان ِ نثر و فکر و کتابهای تو بود.

برادرانی را که الکی یا واقعی کتابهایت را ورق میزدند کنار زدم و رسیدم به خواهر  ِ فروشنده ای که احساس رضایت از فروش کتاب های تو ، نه در نگاهش که در عرق ریختنش برای جلب رضایت مشتری موج میزد _ موج عرقی!!! _ .

سر و چشمت را درد نیاورم برادر! 

کتاب را خریدم و با هزار ولع سر و ته ش را نگاه کردم ، لمس کردم ، و بو کردم. "جانمی جان"ی گفتم و گذاشتم روی میز کارم در خانه. - به امید وقتی که دست دهد برای خواندن ِ (نه ، برای خوردن ِ ) قیدار.

چهارده و پانزده و شانزده خرداد ، کتاب را خواندم (ببخشید که سرعت مطالعه ام پایین است) و در طول مدت خواندن ، هی می گفتم : الان غافلگیر می شوم. . . . الان دیگر  غافلگیر میشوم . . . . خب دیگر الان وقت غافلگیر شدن است . اما . . . .

نه ! به صفحه ی  دویست و نود و چهار هم رسیدم و غافلگیر نشدم. حالم ، جا نیامد . حتی علی فتاح هم بی خودی از قطعه ی شهدا سر بیرون آورد. این معجزه هم ، غافلگیرم نمیکند.

تقصیر ما نیست آقای امیرخانی! تقصیر خودت است که ما را بد عادت کرده ای . ما را عادت داده بودی که یا با اتفاقی ، یا با تغییر نگاهی ، و یا حتی با نگارش جادویی ات ، غافلگیرمان کنی . اما انگار آنتی بیوتیک های قبلیت ، ما را مقاوم کرده است. چیزی قوی تر می خواستیم اما یافت همی نشد.

آقا رضا ! به قلم سوگند ! که ما ( از طرف خودم حرف میزنم ) که من ، بدخواه تو نیستم. اصلا  "چشم بد خواه ، کاسه ی واجبی" خوب شد؟

من دوست دارم نویسنده ای که - وقتی اثرش را می خوانم برایم مرده است - و وقتی خواندن اثرش تمام میشود ، زنده تر از زنده میشود و -  برای من مصداق  "یُحیی و یُمیت "  است ، در همان جایگاه بماند. حق!؟ . . . حق!


اگر بخواهم بی رحمانه تر بگویم آقا رضا ! قضیه این است که می خواستیم "برایمان دسته گل بیاوری ، اما دسته گل به آب دادی" .


خودت به من یاد دادی که خدا رفیق بازها را بیشتر دوست دارد (سلمن لمن سالمکم و . . . ) . کتاب های خوب تو ، رفیق های من هستند و اگر خودت هم افتخار بدهی که چه بهتر . . .


اصلا می دانی آقا رضا!!؟ من کتابهای تو را به این ترتیب خوانده ام؛

من ِ او / ارمیا / بیوتن / جانستان ِ کابلستان / نفحات نفت ===> 5

داستان سیستان/ قیدار ====> 2

5 - 2 به نفع تو ! ( چرا به نفع تو ؟ به نفع من که کتابهای خوب ِ بیشتری از تو خوانده ام )

مخلص کلام . . . آقا رضای امیرخانی!

من فکر تو را دوست دارم . . . تو را هم دوست دارم . . . محضری!



                                          -------------------------------------------------------------

این مطلب را میتوانید در سایت شخصی رضا امیر خانی هم بخوانید.